Bu kaçıncı batan gemi

BU KAÇINCI BATAN GEMİ?

Vayyy tosun,koç koç maşallah.Ula sende bu yürek bu duruş varken hiç bu sırt yere gelir mi derlerdi şimdiki koca çınara.

Yoksulluklar içinde hayat süren bir ailenin altıncı çocuğu olarak geldi
bu dünyaya.Gözlerini ilk açtığında başına geleceklerden habersiz
ağlıyordu çınar.Asabi bir yapısı vardı,imkansızlıklar içinde ve
başarısız geçen bir okul hayatı sürdürdükten sonra kendini bir anda
hayatın içinde buluverdi.Evet hayat artık ona güzel bir ders vermenin
zamanı geldi diyordu, o ise herşeyden habersiz bu hayatta tutunmaya
çalışıyordu.Bir yandan da düşünüyordu çınar;bu kaderi ben mi
çizebilirim?yoksa yazılan mı olur?.

Ergenlik çağların da yaşadığı kötü tecrübelerle artık o da mısır
ekmeğiyle yemesi çok lezzetli olan lahana gibi pişiyordu.Çınar'ın nur
gibi bir yüzü vardı.O dünya da eşine az rastlanır melek kalbinin
güzelliği vuruyordu yüzüne çınarın.O göğüs kafesinde saklardı
sevdiklerini.Herkesin oraya girmesine izin vermezdi.Anadolu
çocuğuydu.Askerlik yıllarına kadar o çınar'ın hiç kız arkadaşı
olmamıştı.Belki öyle bir insana ayıracak zamanıda yoktu,Sonra ayişesini
tanıdı sevgisini ona kelimelerle anlatamazdı.Gece yatmadan ayişesi için
dua etmeden asla başını yastığına koyamazdı. çınar ayaklarının üzerinde
durmaya mahkumdu.Çalışkandı,asla yalan söylemeyi beceremezdi ama
enteresan onu çevresinden pek seven değer veren olmazdı.

Herkesin olduğu gibi onun da idealleri hayallari vardı.İlk sanşını
fabrikalarda denedi.Çok büyük hırsla çalışıyor aceleci olmadan da yavaş
yavaş düşüncelerini yerine getirmek istiyordu.
Ne çare değişen dünya şartlarında dört ay çalışarak kurduğu hayalleri
nasıl gerçekleştirebilirdi çınar? Zaten dayısı da yoktu kadrosuda! Öyle
gözü yükseklerde değildi ulan,tek eşli doğup büyüdüğü topraklarda
nacizane bir hayat sürmekti amacı.Akşam olup eve gelince onu bekleyen
eşine çocuklarına ikramlar sunmaktı.Sabah kahvaltısını onlarla
yapmaktı.Çocuklarının yemek yiyişini izlemekti.Onlara kendisine
sunulmayan iyi bir hayat ve eğitim görmeleri için var gücüyle
çalışmaktı,ayişesinin hazırladığı sıcak çorbadan bir yudum almaktı,kötü
günü de bilirdi o çınar ayişesini çok severdi onun gözünden akacak bir
damla yaşı kana kana içeçekti.Artık bu dünyada yaşamanın ve çalışmanın
tek anlamı budur diye düşünüyordu çınar.

Çınar çoğu zaman belleğinden hiç çıkmayan çocukluk yıllarını
anımsardı.Babasının onu arkadaşları ile kıyaslamasına çok bozulurdu.
Yamalı pantolon giydiğinden üzerinden çıkaramadığı parkesi,delik
çizmesinden giren kar suyundan donan ayakları,bir mendili bile yoktu
giydiği siyah önlüğünün sağ kolu her zaman beyazdı.Ve ortada altı
çocuk.Kazınmıştı bunlar hafızasına çınarın.Geçmişini bilmeyenin
geleceğini göremeyeceğini bilirdi çınar.Kendi eşine çocuklarına bunları
yaşatmayacaktı.

Artık hayatla mücadelesi başlamıştı gurbet ellerde
idi,gerçekleştireceği küçük hayeller için var gücü ile
çalışıyordu.Kimsenin parasında pulunda gözü yoktu,küçük lokmalarla
yetinmesini iyi bilirdi.Uzun yıllar şerefi ile çalıştı,azmetti,didindi
ve artık zamanı geldiğini ve de hazır olduğunu düşündüğünde aşık olduğu
ayişesiyle evlenmeyi düşündü.Çok mutlu idi,şimdi hayalini kurduğu bütün
güzellikler onun olacaktı.İçi kıpır kıpır dı,yerinde duramıyordu nasıl
dursun çok kutsal eşi olmayan bir mutluluktu.Herşey yolunda giderken bu
kadar doğru, bu kadar dürüst çalışırken onu sırf yaptığı işten dolayı
ayişesi istemiyordu.Bütün dünya başına yıkılmıştı,emekleri,uğrana
katlandığı zorluklar kurduğu hayeller hepsi yerle bir olmuştu artık.Ne
yapacağını bilmez halde yığılıp kalmıştı çınar.Kendini eve
kapattı.Bütün psikolojisi bozulmuştu ama ayakta kalması gerektiğini
yine biliyordu.

Sanatkar bir ruhu vardı elinden her iş gelirdi.Emellerini yerine
getirememesine karşın pes etmedi artık kendiside bu acı gerçeğin
farkına varmıştı elinden başka birşeyde gelmiyordu.Durdurulamayan zaman
karşısında artık her an onun aleyhine işliyordu.Çalışmak,ayakta kalmak
zorunda idi.Ama bütün bunları gerçekleştirirken göğsünde sakladığı o
sevdikleri onu unutmuşlardı.Artık yaşıda ilerlemişti,boynu zorluklar
karşısında bükülmüştü,büyük heyecan taşıyan o kalbi artık eskisi gibi
atmıyordu, zaman zaman memlekete gelir hiç unutamayacağı o acıları
kalbine gömerdi.Artık onlarla yaşamaya da alışmıştı.Düşüncelerini
kimseyle paylaşmaz içine atardı.Belki de yaptığı en büyük hata bu
idi.Onun da elbet bir bildiği vardı.Karşısına fırsatlar çıkmasına
karşın,çınar karar vermişti bile.

Hiç bir zaman evlenmeyek,ona kimse baba,dede,kocacım demeyecekti.Bu eşi
bulunmaz güzel duygulardan hep mahrum kalacaktı.Bu yolu seçmişti çınar
ama neden eksik olan neydi? hakkı değil miydi bu duyguları yaşamak?
elbet çınarında bir açıklaması vardı.


Ben bir kez severim diyordu koca çınar...

gzlll