Aşkın adı ümittir artık

Konu: Aşkın adı ümittir artık 2008-02-29, 21:18

Aşk
nasıl akar bir yürekten diğer bir yüreğe? “İlk bakışta aşık oldum” der
kimisi... Hiç yaşamadım bilemem. Doğrusu inanmam da... Kim böyle
söylese ya da nerede okusam bu cümleyi, olsa olsa etkilenmektir bunun
adı, aşk değil diye düşünürüm. Böyle bir cümleden sonra şartlanılmış
bir aşk yaşanır ve biter. Anıldığında geçici bir hevesmiş aslında diye
düşünülür belki de... Neyse asıl konumuz bu değil. Düşsel bir aşkın
hikayesi anlatacağım ben size, ya da isterseniz yaşanmış bir aşk deyin
siz bu aşka... Bu hikayede, ilk bakışta aşk yok, arkadaşlıktan aşka
dönüşen bir hikaye de değil bu! Bir yasak aşk öyküsü hiç değil! İçinde
biraz hüzün, biraz mutluluk gözyaşı, birkaç şiir ve şarkı, yaralı iki
yürek, kaygılar ve tabii ki uykusuz saatler var. Bu hikayenin içinde en
çok ümit var. Merkezde ise aşk...

Birbirine
uzak iki şehir... Biri taş binalarla çevrilmiş, sokaklarında asık yüzlü
insanların dolaştığı, kuru ayazların kol gezdiği bir şehir... Diğeri
deniz kokusu iliklerine kadar sinen... Bu birbirinden çok farklı iki
ayrı şehirde, birbirine çok benzeyen iki insan... Birbirlerinden
habersizken, aynı gecede aynı yıldızlara bakıp aynı dileği tutuyorlar
belki bir gün... Sonrasına siz masal deyin, ben hikaye... ya da bir
düş... Dedim ya hikayede en çok ümit var diye; bir ümitle başlıyor işte
her şey...

Aşka
en çok bahar yakışır değil mi? Oysa bir kış mevsiminde başlıyor bu
düşsel aşk. Dışarıda kış, yüreklerde bahar... Kırlar yerine, yüreklerde
açıyor papatyalar... Dışarısı soğukmuş, buz gibiymiş, ne gam?
Yüreklerde güneş...

Kadın
taş binalı, kuru ayazlı şehirde yaşıyor. Sahteliklerden, yalanlardan
bıkmışlığıyla bir uçurumun kenarındayken, bir ümit tutuyor elinden...
Yani deniz kokan kentten gelen adam! Onun ne işi vardı o uçurumun
başında diye soracaksınız şimdi? O da aynı sebeple oradaydı. Belki adam
çevresindeki tüm sahteliklerin ve yalan sevdaların içinde adamlığından
utanmıştı da , onu uçurumdan atıp rahatlamak istiyordu. Yüreğini de
fırlatıp atacaktı; böylece kimse acıtamayacaktı onu bir daha... Ama
karşılaşmayı hiç beklemediği o yer de kadınla karşılaşmıştı işte...
Adam ve kadın elele verip vazgeçtiler yüreklerini atmaktan... Ne de
olsa bir ümit vardı içlerinde hala... Aslında onların yürekleri elele
tutuştu... O ikisi birbirlerinin gözüne kaşına değil, boyuna posuna
değil, yüreklerine aşık oldular... Ve ilk sözleri “Yüreğine aşığım”
oldu aşka ilk adımı atarken. En çok kelimeler yardım etti onlara,
birbirlerinin yüreğine dokunmaları için.
Bir gece vaktinde kadın adamı düşünürken güncesine şöyle yazdı:

“
Aşk nasıl akar bir yürekten diğer bir yüreğe? Belki bir şarkıyla, belki
bir şiirle gelir. Belki de bir yıldız olarak düşer avucunuza, dilek
tuttuğunuz bir gecede... Uzak bir kentte bir yürek şiirler yazar
adınıza... Her dizede onu bulursunuz, her dizede kendinizi... 160
karaktere sığdırmaya çalışırsınız içinizden taşan her duyguyu...
Sığdıramazsınız... Sonra beceremeseniz de şiir yazmayı onun kadar
güzel, bir şiir dökülür kaleminizden...

Sesini hiç duymadığım,
Hiç dokunmadığım ellerine,
Bir şaire vurgunum şimdi.
Ben hiç oldum, o herşey!
Yaşadığı kentte,
Bir gece olsun uyumadım,
Gezmedim sokaklarında,
Duymadım o kentin gürültüsünü
Ve koklamadım denizinin kokusunu...
Ben onun avucundaki yıldız oldum,
O benim içimde ümit..
İşte bu yüzden;
Aşkın adı ümittir artık, ümidin adı aşk! ”

Adamsa
bir hikaye yazdı ve anlattı bir aşkın başlangıcını... Sordu: “ Bir ümit
üzerine aşk yazılabilir mi? ” diye. Kimi onaylayarak ümit üzerine aşk
yazılır dedi, kimi vazgeç dedi aşkın aleviyle kırmızıya dönmekten...
Bir başkası bu hikayenin sonu sadece hüsran diyerek ümitleri kırdı ve
bir dost destek verdi, kadın ve adamın mutluluğuna katılarak... Sonu ne
olur? Ne kadın biliyor, ne adam, ne de diğerleri... Tek bilen var
sonunun ne olacağını, gözle görülmeyen varlığı en derinde hissedilen
tek bilen...

Şimdi
iki ayrı kentte, birbirlerinin yaralarını kelimelerle sarmaya çalışan,
iki yaralı yürek avuç içlerinde bir yıldız tutarak, birbirlerini
düşünüyorlar. Ağlamanın ne kadar güzel olduğunu keşfediyorlar
yeniden... Büyük bir mutlulukla yaşarken aşkı, hatta mutluluğu içlerine
daha fazla çakmak için uykularını feda ederken hep ‘bir ümit’
içlerinde... Ve bir taraftan kaygılanıyorlar, korkuyorlar gün gelir bu
büyü bozulur diye...Kelimelere, şiirlere, şarkılara sığınıyorlar
birbirlerini daha çok hissetmek için... Sonuç olarak düşsel bir aşka
‘merhaba’ diyen iki ayrı yürek, tek yürek olup açtılar kapılarını
mutluluğa... Ve göze aldılar ne zaman geleceği meçhul olan hüznü...
Yani bir ümidin üstüne aşk yazıldı, ve daha bitmedi hikaye... İçinizden
geliyorsa devam edin hadi yazmaya ve bir isim daha verin aşka...

Aşkın adı ümittir artık, ümidin adı aşk...