Öğrendiğim Birşey Var Yaşadıklarımdan

Bir yarım aklım vardı / onu da leylekler kaptı..

Kemikleşmiş laflar hep sıkmıştır beni... yarım yarım yamalak düş gibi önüme serilirler..

Neden asayım ki yıldızları gök yüzüne ve neden saçlarım yalnız kalsın..

Bazen dolaşırım yalnızlığımın dar sokaklarında.
Köşe başlarından kuyruk sallayan kedilerin bağırtıları gelir kulağıma, üşürüm kendimle, kendimce..
Bir sokak lambam bile yok, puslu ışığı altında sevgili öptüğüm..
Bir kaldırım taşı, ayak izlerini süreceğim..
Aslında çöpten ekmek toplayan bir kimsesizim bile yok ve elleri çamurlu dilenci çocuklarım..
Yalnızım yani anlacağın...yalnızım içim buruk, göz bebeklerim kırmızı..

İki kere ikinin dört ettiğini söylüyorlar bana..
İnanmıyorum..aslında inanmak istemiyorum, nasıl bu halim mi dört..!
Kendime suskun düşler satın alıyorum gecelerden..
Borç hayli kabarık, ser sefil umutlarımın kara kaplı defterinde..ödenecek ama kim bilir belki hemen...belki de yarın...öbür gün..

Hekimde kesilmişim kendi kendime; tedavisi zor hastalıklarla uğraşıyorum ciğerlerimde..Ne yani, öksürmüşsem, kan damladıysa dilimin ucundan şiirlerime...ve ben isyansam göbeğime bağladığım taş misali...isyansam diyorum.....yaşanmayan aşklar misali..

Geri dönüşler yok bu yolculuklarda, her an bir inziva karargahı gibi sığındığım merdiven boşlukları..Gelen geçen yok, yağmurlar bile ıslatmıyor eskisi gibi...kurumuşum, kirlenmişim..
Yalan gibi...

Şimdi bir uçurumun kenarında olmak vardı, kimsenin olmadığı koca yamaçların sırtından bakmalı en diplere..Mendil sallamalı uçurum çiçeklerine..rüzgar bir başka esmeli, intiharı düşünmeli özgürce..

Gidilmiyor yalnız, oysa ellerinin o sıcaklığı, avuçlarındaki ıslaklıktan kayıp düşmek vardı ya bu sonsuz kuyulara...o da olmadı..

Yanlış zamanların getirdiği iki damla göz yaşı gibi ağlamaklı bir iki kelime düşseydi ya bağıra bağıra gönül bahçeme..o da olmadı..

Aslında *öğrendiğim bir şey var yaşadıklarımdan hayat ne seni ne de beni güzelim..

Yormadı..
Yoramadı..!